Het belang van beelden voor graficus Dirk Huyghe

Voor Dirk Huyghe zijn beelden enorm belangrijk. Als graficus en uiteindelijk artdirector voor De Standaard drukte hij jarenlang met tekeningen en grafieken uit wat hij te zeggen had. “Ik ben gevormd als graficus in Sint Lucas in Gent en daarna in Brussel”, zegt Huyghe. “Ik probeerde alles in beeld uit te drukken. Ook de cartoons die ik vroeger maakte voor de krant en vooral de jaren ‘80 en ‘90 waren allemaal woordloos.” 

Na zijn studies ging hij als ontwerper een tijdje aan de slag op een reclamebureau. Niet veel later kwam hij bij De Standaard terecht waar hij de cartoons tekende en de lay-out van de krant verzorgde. “Ik moest voortdurend afspraken maken met de redacteurs om vorm en inhoud op elkaar af te stemmen”, vertelt Huyghe. “In het begin kwamen er ook helemaal geen woorden voor in de cartoons of tekeningen die ik maakte, maar stilaan slopen er toch woorden in mijn teksten. Zoveel zelfs dat ik boeken ben beginnen schrijven (lacht). Eigenlijk zijn het kunstboeken want er komen veel illustraties in voor. Zo heb ik bijvoorbeeld een boek geschreven over een novice van Grimbergen uit de 12e eeuw die op reis gaat naar Hildegard Van Bingen. Daarnaast heb ik ook een boek geschreven over een Ierse abt uit de 5e eeuw die, nadat hij een boek verbrand heeft, als straf de Atlantische oceaan moet afreizen en opschrijven wat hij ziet.”  

Door mijn eigen onderzoek ben ik dan ook te weten gekomen dat enkele van de leren panelen uit deze kamer in het Koninklijk paleis van Nederland terecht gekomen zijn

Huyghe schreef ook een boek over de laatste vijf jaren van Rubens’ leven toen Rubens het latere Rubenskasteel kocht. “Ik heb me ingeleefd in de figuur van een dienaar die hier aankomt in 1635 en die tot het einde voor Rubens werkte. Hij zag hoe alles zich op het domein afspeelde en hoe Rubens met zijn entourage omging. Zelf woon ik hier twee straten verder en passeerde ik vaak aan het kasteel, maar wat mij oorspronkelijk bij Rubens heeft gebracht, is zijn vader Jan Rubens. Die is als calvinist uit Antwerpen gevlucht voor de Spanjaarden naar Keulen waar hij een verhouding had met de vrouw van Willem van Oranje. Uiteindelijk komt zijn vrouw met hun kind terug naar Antwerpen. En wat doet de jonge Rubens, die gaat als propagandist aan de slag voor de katholieken (lacht).” 

Zelf werken in de ruimtes waar zijn boek zich afspeelde vindt hij wel nog wat vreemd. “Het is een beetje bevreemdend om hier rond te lopen, maar ook enorm leuk om hier te werken. Er komen ook veel mensen langs in de lederkamer die ik dan informeer over waar ik mee bezig ben en wat ze zien. Door mijn eigen onderzoek ben ik dan ook te weten gekomen dat enkele van de leren panelen uit deze kamer in het Koninklijk paleis van Nederland terecht gekomen zijn. Iedereen viel achterover toen ik dat vertelde.” 

Huyghe liet zich ook inspireren door de werken van Rubens voor zijn gravures. “Een van de laatste werken die Rubens gemaakt is een schilderij van een paard in een landschap dat zich met zijn achterste naar de toeschouwer keert. Dat lijkt niet zo glorieus, maar ik zie er een aankondiging van zijn eigen dood in omdat het ook een heel donker landschap is met de maan en een vallende ster. Voor mijn eigen werken begint alles eerst met een concreet idee. Je moet overtuigd zijn dat je iets te vertellen hebt. Daarna ga je naar de essentie van wat je wilt vertellen en zoek je daar een beeld bij. Zelf werk ik vrij snel. Ik heb altijd voor de krant gewerkt waar we tegen deadlines aan moesten werken en die methode zit er nog steeds in bij mij. Die verschillende stappen vind ik nog steeds leuk om door te maken.”